استاد سطح عالی حوزه علمیه قم و مبلّغ نخبه دفتر تبلیغات اسلامی
10.22081/rt.2025.70714.1461
چکیده
ماه مبارک رمضان، ماه تهذیب نفس و صفای دل و زدودن گناهان از وجود انسانی است. رسول اکرم(ص) فرمود: «إنّما سُمِّی رَمَضانُ لِأَ نَّهُ یرمِضُ الذُّنوبَ؛[1] این ماه را رمضان نامیده‌اند؛ چون گناهان را مى‌زداید و شخص را پاک می‌کند».
این روایت هم با ریشه لغوىِ «رمضان» و هم با برکات و آثار آن مناسب است. در این فرصت برای استفاده بهتر خود و مهمانان سفرۀ گستردۀ خدای متعال، از این ضیافت الهی چند نکته مهم را یادآور می‌شویم تا بهتر و بیناتر از این موقعیت عالی بهره‌مند شویم؛ چراکه اگر انسان نفس خود را بشناسد و دردهای روحی و معنوی را با معرفت کامل درمان کند و از سیره و سخن اهل بیت: و دستورالعمل‌های علمای اخلاق سود جوید، به‌یقین در تعالی شخصیت معنوی‌اش موفق خواهد بود.
آن‌که از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟
آن‌که زاغیار برد شکوه بر یار کجاست
باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک
می‌زند بانگ منادی که گنهکار کجاست
سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست
تا که معلوم شود طالب دیدار کجاست
آن خدایی که رحیم است و کریم است و غفور
گوید ای سوته‌دلان[2] عاشق دلدار کجاست[3]
[1]. محمد هادی بن محمد صالح المازندرانی، شرح فروع الکافی، ج4، ص13.
[2]. سوخته‌دل و غمناک.
[3]. ژولیده نیشابوری.
)