آرزوها بی‌شک نقش مهمی در سرنوشت انسان دارد. آرزوها در واقع نوید‌دهندۀ حرکت به سمت اهداف هستند. انسان با آرزو همزاد است و با آرزو زندگی می‌کند. شب‌هنگام به‌امید و آرزوی روزی سرشار از سعادت و موفقیت به بستر می‌رود و صبح به امید طلوع دوبارۀ خورشید و روزی همراه با سعادت از خواب بر می‌خیزد؛ اما برخی آرزوها نه‌تنها نقشی در سعادت انسان ندارد، بلکه عامل انحراف و بدبختی است؛ آرزوهایی که می‌توان از آن به عنوان آرزوی ناروا یاد کرد. طنطاوی آرزو را غریزه‌ای می‌داند که برای تشویق انسان به تحصیل کمال در او به ودیعت نهاده شده است؛ بنابراین هرگاه آرزو در جهت نابودی آنچه دیگران دارند یا بازداشتن شخص از تحصیل کمال باشد، ناروا خواهد بود.[1] این نوشتار می‌کوشد آرزوهای ناروا را از منظر قرآن تبیین کند.
[1]. طنطاوی بن جوهری، الجواهر، ج ۲، ص ۳۸.
)