توفیق درک لذت مناجات و عوامل سلب آن

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

عضو هیئت علمی دانشگاه کاشان، گروه معارف

10.22081/rt.2023.65178.1280

چکیده

یکی از ویژگی‌های مناجات با خدا به‌ویژه در ماه مبارک رمضان، جذاب و شیرین‌بودن آن است و این خود، موهبتی افزون بر موهبت یاد خداست ؛ چراکه در آن بنده هم به نعمت یاد خدا و ثمره‌های آن دست می‌یابد و هم از موهبت شیرینی این یاد برخوردار می‌شود؛ چنانچه امام سجاد (ع) عرضه داشت: «اللَّهُمَّ ... مَتِّعْنَا بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِکَ وَ أَوْرِدْنَا حِیاضَ حُبِّکَ وَ أَذِقْنَا حَلَاوَةَ وُدِّکَ وَ قُرْبِکَ»:[1] بار خدایا! ما را از لذّت مناجاتت بهره‌مند گردان و در آبگیرهاى محبّتت وارد گردان و شیرینى دوستى و قرب خودت را به ما بچشان. در دعای جوشن کبیر نیز می‌خوانیم: «یا مَنْ‏ ذِکْرُهُ‏ حُلْوٌ»:[2] ای آن‌که یاد او شیرین است. همچنین در دعای عرفه آمده است: «یا مَنْ‏ أَذَاقَ‏ أَحِبَّاءَهُ‏ حَلَاوَةَ الْمُؤَانَسَةِ»:[3] ای آن‌که شیرینی انس خود را به دوستان چشانده‌ای. استاد شهید مطهری می‌گوید: « ... دنیاى عبادت دنیاى دیگرى است. دنیاى عبادت آکنده از لذت است؛ لذتى که با لذت دنیاى سه‌بعدى مادى قابل مقایسه نیست. دنیاى عبادت پر از جوشش و جنبش و سیر و سفر است، ... دنیاى عبادت شب و روز ندارد؛ زیرا همه روشنایى است، تیرگى و اندوه و کدورت ندارد، یک‌سره صفا و خلوص است».[4]
[1]. محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج‏91، ص 147.
[2]. همان، ج 1، ص 390.
[3]. همان، ج 92، ص 226.
[4]. مرتضی مطهری، مجموعه ‏آثار، ج ‏16، ص 419.

کلیدواژه‌ها