باور به مهدویت و مهدی موعودأ که از اصیل‌ترین و پاک‌ترین ابعاد روح انسانی سرچشمه می‌گیرد، ریشه در یک تاریخ آرمان‌خواهی فطری و اجتماعی انسان‌ها، برای حضور در جامعه‌ای بر پایة ایمان، عدالت و عمل صالحان دارد؛ باوری روییده از متن فطرت یکتاپرستانه و باورهای دینی، با درون‌مایه‌ای سترگ، استوار و پاینده که در درون خویش شور و شعف، پویایی و شعور و فردایی تاب‌ناک را نوید می‌دهد و با زنده‌ساختن بارقة امید و اشتیاق در دل انسان، او را به آینده‌ای روشن رهنمون می‌سازد. اگرچه این باورداشت و اعتقاد، به دین و مذهبی خاصی محدود نیست، اما مسلمانان همواره به این اصل اساسی توجه و اهتمام ویژه‌ای داشته‌اند و در میان مسلمانان، شیعه بر پایة آموزه‌های پیشوایان معصوم ع ، فراگیرترین و کامل‌ترین ویژگی‌ها را برای آن باور، شماره کرده است؛ به گونه‌ای که می‌توان گفت این اصل، با تاروپود زندگی دینی پیروان مکتب اهل بیت ع ، آمیخته است و به منزلة بنیاد اندیشة شیعی، چنان جایگاهی در این مکتب پیدا کرده که با نبود آن، اندیشه شیعه بی‌ثمر خواهد بود.
)