خداوند در قرآن کریم فرموده است: «وَمَا الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاَّ لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الآخِرَةُ خَیْرٌ لِلَّذینَ یَتَّقُونَ أَفَلا تَعْقِلُون.»[1]
عقل و اندیشه، در اسلام جایگاه والایی دارد و قرآن کریم نیز در آیات متعدد به لزوم تعقل و تفکر در آیات آفاقی و انفسی دعوت نموده تا انسان‌ها در پرتو نور عقل، راه را از بیراهه بیابند و حق و باطل را از یکدیگر تمییز دهند. از‌این‌رو، گفتار و کردار پیشوایان دین نیز بر این اصل مهم استوار است و هیچ‌گاه سخنی را بر زبان جاری نمی‌کنند یا عملی را انجام نمی‌دهند که با عقل سلیم مخالفتی داشته باشد و در واقع، آن بزرگواران الگوی کامل عقلانیت برای بشریت به شمار می‌روند.
[1]. انعام، آیه 32: «زندگى دنیا، چیزى جز بازى و سرگرمى نیست و سراى آخرت، براى آنها که پرهیزکارند، بهتر است. آیا نمىاندیشید؟»
)