یکی از برترین نعمت‌های الهی که خداوند به انسان ارزانی داشته، این است که به او اجازه داده تا پروردگار خویش را در هر زمان و مکانی بخواند؛ چنان‌که امام چهارم خطاب به حق تعالی عرض می‌کند: «وَ مِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنَا جَرَیَانُ ذِکْرِکَ عَلَى أَلْسِنَتِنَا وَ إِذْنُکَ لَنَا بِدُعَائِک؛ از [جمله] بزرگ‌ترین نعمت‌های تو بر ما، جاری‌شدن یادت بر زبان ما و اجازه‌دادنت به ما برای دعا به درگاه توست.» از سوی دیگر، خداوند متعال نعمت اجابت را به دعاگویان آستان خویش وعده داده و آن را ضمانت نموده که در جای خود، نعمتی بس بزرگ به شمار می‌رود؛ «وَ قالَ رَبُّکُمُ ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُم؛ و پروردگارتان گفت: مرا بخوانید تا [دعاى] شما را بپذیرم.»
)