واژه «ستایش» و «نیایش»، هم‌خانواده بوده و به معنای تحسین، آفرین و دعایی است که از روی تضرع و زاری باشد.[1] نیایش و ستایش، در آموزههای اهل بیت: و از جمله در سیره امام حسین ع ، ظهور عشق به آفریدگار زیبایی‌آفرین است. نیایش، تجلی روح متعالی انسان است. انسان نیایشگر، با بُراق دعا و نیایش از دامنه و کوه‌پایه نیازهای گوناگون فردی، اجتماعی، اقتصادی و مانند آن حرکت می‌کند و تا ستیغ بلند معرفت توحیدی اوج می‌گیرد. از این رو، نیایش ائمه اهل بیت:، به‌خصوص امام حسین ع ، در واقع، حکمت‌نامه آموزشی و در عین حال، تربیتی است که در قالب گفت‌وگو با خداوند و به صورت اظهار نیاز و درخواستهای انسان مطرح شده است؛ ولی در حقیقت، آموزه خداشناسی، جهان‌شناسی و انسان‌شناسی، زیبا و عمیق و اثرگذار و ماندگار است. این معنا در سیره معرفتی و عملی سالار شهیدان، جلوه خاصی داشته است که در این پژوهه، به اندازه ظرفیت مقاله، در دو محور کلی «میقات نیایش» و «معراج ستایش» تبیین می‌شود.
[1]. ر.ک: دهخدا، لغت‌نامه، تهران: نشر مؤسسه انتشارات دانشگاه تهران، 1337ش، ج 4، ص 20271.
)