%0 Journal Article %T نیایش و ستایش در سیره امام حسین ع %J فصلنامه ره توشه %I معاونت فرهنگی و تبلیغی دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم %Z 2821-2797 %A صادقی ارزگانی, محمدامین %D 2014 %\ 09/23/2014 %V 1436 %N شماره 130 محرم %P 129-145 %! نیایش و ستایش در سیره امام حسین ع %R 10.22081/rt.2014.68245 %X واژه «ستایش» و «نیایش»، هم‌خانواده بوده و به معنای تحسین، آفرین و دعایی است که از روی تضرع و زاری باشد.[1] نیایش و ستایش، در آموزه­های اهل بیت: و از جمله در سیره امام حسین ع ، ظهور عشق به آفریدگار زیبایی‌آفرین است. نیایش، تجلی روح متعالی انسان است. انسان نیایش­گر، با بُراق دعا و نیایش از دامنه و کوه‌پایه نیازهای گوناگون فردی، اجتماعی، اقتصادی و مانند آن حرکت می‌کند و تا ستیغ بلند معرفت­ توحیدی اوج می‌گیرد. از این رو، نیایش ائمه اهل بیت:، به‌خصوص امام حسین ع ، در واقع، حکمت‌نامه آموزشی و در عین حال، تربیتی است که در قالب گفت‌وگو با خداوند و به صورت اظهار نیاز و درخواست­های انسان مطرح شده است؛ ولی در حقیقت، آموزه خداشناسی، جهان‌شناسی و انسان‌شناسی، زیبا و عمیق و اثرگذار و ماندگار است. این معنا در سیره معرفتی و عملی سالار شهیدان، جلوه خاصی داشته است که در این پژوهه، به اندازه ظرفیت مقاله، در دو محور کلی «میقات نیایش» و «معراج ستایش» تبیین می‌شود. [1]. ر.ک: دهخدا، لغت‌نامه، تهران: نشر مؤسسه انتشارات دانشگاه تهران، 1337ش، ج 4، ص 20271. %U https://rahtoosheh.dte.ir/article_68245_47cb9d2655b6f5186eae6c0cf9b51b32.pdf