رسول خدا ص فرمود: «إنَّ لِقَتْلِ الْحُسَینِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً».[1]
قبل از آنکه وارد بحث شویم و دربارۀ شخصیت ممتاز امام حسین ع مطلبی بیان کنیم، ابتدا به اندازۀ فهم خودمان دربارۀ شناخت سرور آزادگان و سالار شهیدان، مقدمه‌ای را ذکر می‌کنیم:
1. در اینکه تمام امامان معصوم: از مولی‌الموحّدین گرفته تا حضرت مهدی ع از نور واحدی آفریده شده‌اند و همه از حقیقت محمّدی‌اند، در میان مذهب امامیه حرف و کلامی نیست؛ بنابراین، در تفاضل و برتر بودن بعضی از بعض دیگر، از نظر اصل خلقت و آفرینش، میان‌شان تفاوتی وجود ندارد و همه از انوارالهیه و از نور محمدی‌اند و در تمام مراتب کمالات و معنویت مساوی؛ یعنی هر کمال و معنویت که برای یکی ثابت کردیم، برای دیگر امامان نیز، مقرّر و ثابت است. اگر این طور نباشد، نقص در امام و امامت لازم خواهد آمد و این، از نظر عقل باطل است. 2. در طول زندگی برای بعضی معصومین: ، فرصت و موقعیّتی پیش آمد که برای بیشترشان آن فرصت و موقعیت پیش نیامده بود؛ لذا بسیاری از امامان، نتوانستند از آن فرصت‌ها و موقعیت‌ها استفاده کنند؛ مثلاً در برهه‌ای از زمان، بر اثر اختلافات شدید بنی‌عباس با بنیامیه و در آخر کار سقوط دولت و حکومت بنیامیه و روی کار آمدن بنی‌عباس، امام صادق ع توانستند به خوبی از فرصت استفاده کنند و مجالس علمی و فقهی تشکیل دهند و در نتیجه با تعلیم و تربیت چهارهزار دانشمند، اسلام راستین و مذهب تشیع را تبیین و به جامعه اسلامی معرفی کنند؛ در حالی که همین امام ع، در اواخر عمر شریف خود تحت فشار حکومت ظالمانۀ بنی‌عباس بودند و سرانجام به‌دست منصور به شهادت رسیدند.
[1]. نورى، مستدرک‌الوسائل و مستنبط المسائل، ج 10، ص 318 (به یقین شهادت حسین7، حرارتى در دل مؤمنان ایجاد کرد که هرگز خاموش نخواهد شد).
)