برگرفته از کتاب فی رحاب القرآن اثر مرحوم آیت‌الله محمدمهدی آصفی با تلخیص و اضافات.
10.22081/rt.2016.68072
چکیده
نماز از مهم‌ترین عبادات است که در آموزه‌های دینی بسیار مورد توجه قرار گرفته است؛ زیرا هدف از نماز یاد خداوند است: «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْرِی»،[1] اما آن‌چه اهمیت نماز را افزایش می‌دهد، روش درست‌خواندن آن است. این امر بدون حضور قلب میسر نمىشود؛ زیرا یاد، یعنى حضور، و غفلت، یعنى غایب؛ و براى این‌که انسان در نماز، حالت ذکر و یاد او را پدید آورد، باید به حضور قلب برسد. البته «حضور قلب» و «غیاب قلب» در مقابل هم قرار می‌گیرند و نمىتوانیم یکى را بدون تصور دیگرى درک کنیم. بنابراین ابتدا از «غیاب» و سپس از «حضور» صحبت مىکنیم.
)