واژۀ «سپاسگزاری» معادل واژۀ «شکرگزاری» است. واژۀ «شکر» در قرآن کریم 75 مرتبه و به شکل‌های مختلف آمده است. یکی از خطابات قرآن به خاندان داوود(ع) این است: «اعْمَلُوا آلَ دَاوُدَ شُکْراً وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُورُ؛ اى آل داود شکرگزارى کنید، اما عدۀ کمى از بندگان من شکرگزارند!» براى شکرگزاری سه مرحله بیان شده که عبارت است از: «شکر قلبی»، که همان تصور نعمت و رضایت، و خشنودى نسبت به آن است؛ «شکر زبانی»، که ثنا گفتن نعمت دهنده است؛ «شکر ارکانی»، که هماهنگ ساختن اعمال با اعضا و جوارح در برابرآن نعمت است. واژۀ «شکور» در آیه صیغه مبالغه است و فزونى شکرگزارى و تکرار و تداوم آن با قلب، لسان و اعضا را مىرساند. این تعبیر که «افراد کمى از بندگان من شکرگزارند» ممکن است براى بیان عظمت مقام گروه شکرگزاران باشد که افراد نمونهاى هستند، و یا به این منظور که شما کوشش کنید تا در زمرۀ آنان در آیید تا بر جمع شاکران افزوده شود. انبیا و اولیا از جمله شکرگزاران درگاه الهی هستند که وجود مطهر و نازنین ابا‌عبدالله الحسین(ع) از این گروه است. در این مقاله تلاش خواهد شد سیره و کلام آن حضرت پیرامون سپاسگزاری از نعمت‌های الهی شرح و بررسی شود.
حکیمیان, مسعود. (1400). سپاسگزاری از نعمت‌های الهی در کلام و سیرۀ امام حسین(ع). فصلنامه ره توشه, 2(شماره 6 محرم), 19-29. doi: 10.22081/rt.2021.61016.1087
MLA
مسعود حکیمیان. "سپاسگزاری از نعمت‌های الهی در کلام و سیرۀ امام حسین(ع)", فصلنامه ره توشه, 2, شماره 6 محرم, 1400, 19-29. doi: 10.22081/rt.2021.61016.1087
HARVARD
حکیمیان, مسعود. (1400). 'سپاسگزاری از نعمت‌های الهی در کلام و سیرۀ امام حسین(ع)', فصلنامه ره توشه, 2(شماره 6 محرم), pp. 19-29. doi: 10.22081/rt.2021.61016.1087
VANCOUVER
حکیمیان, مسعود. سپاسگزاری از نعمت‌های الهی در کلام و سیرۀ امام حسین(ع). فصلنامه ره توشه, 1400; 2(شماره 6 محرم): 19-29. doi: 10.22081/rt.2021.61016.1087
)