برخی موضوعات مانند اثبات وجود خدا، به‌اندازه‌ای واضح و ملموس هستند که نیازی به اثبات ندارند و منکران آنها باید دلیلی برای انکارشان بیاورند. نقش امید و امیدواری در حیات انسان نیز از این دست مسائل است. از این رو داشتن آرزو نه تنها مذموم و ناپسند نیست؛ بلکه لازمه زندگی بشر است؛ چنان‌که رسول‌خدا(ص) فرموده است: «الْأَمَلُ رَحْمَةٌ لِأُمَّتِی وَ لَوْ لَا الْأَمَلُ مَا رَضَعَتْ وَالِدَةٌ وَلَدَهَا وَ لَا غَرَسَ غَارِسٌ شَجَراً؛[1] داشتن آرزو، رحمتى براى امت من است و اگر آرزو نبود، هیچ مادرى فرزندش را شیر نمى‌داد و هیچ باغبانی درختى نمى‌کاشت».
گر نبودی میل و امید ثمر
کی نشاندی باغبان بیخِ شجر[2]
امیرالمؤمنین(ع) نیز فرموده است: «الْأَمَلُ رَفِیقٌ مُؤْنِسٌ؛[3] آرزو، رفیق و مأنوس انسان است». خداوند موضوع حیاتی را به صورت غریزی در نهان همگان قرار داده است، اما با توجه به تضعیف آن در طول زندگی، لازم است به فکر تقویت آن باشیم و از هر چیزی که بتواند در این مسیر به ما کمک کند، بهره بگیریم. یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین کمک‌ها در «معادباوری و باور عمیق به رستاخیز» نهفته است و باید با تأمل و اندیشه در حقیقت معاد، نقش آن در تقویت امید را پیدا کرده و به عنوان «یک مُسکّن واقعی و دائمی و بدون ضرر» از آن کمک بگیریم. نوشتار پیش‌رو قصد دارد معادباوری را از چهار زاویه که سبب تقویت امید و امیدواری می‌شود را معرفی کند.
[1]. حسین بن محمد دیلمی؛ أعلام الدین؛ ص295.
[2]. سایت گنجور؛ مثنوی معنوی؛ دفتر چهارم، بخش 20. https://ganjoor.net/moulavi/masnavi/daftar4/sh20
[3]. عبدالواحد بن محمد تمیمی آمدی؛ غررالحکم و دررالکلم؛ ص 56.
)