برخی از مسائل به‌قدری دارای اهمیت هستند که باید در هر فرصتی درباره آنها سخن گفت؛ به همین جهت، رسول‌خدا(ص( در سخنرانی‌های خود آیه‌‌ای را که مربوط به کنترل زبان و سنجیده سخن گفتن است، تکرار می‌نمود. سهل بن سعد ساعدى می‌گوید: هرگز نشد که رسول‌خدا(ص) بر این منبر بنشیند و آیه «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ قُولُوا قَوْلًا سَدِیداً»[1] را تلاوت نکند![2] نقش زبان در سعادت و شقاوت انسان، به‌گونه‌ای است که جا دارد به صورت مکرر و از زوایای گوناگون به بحث درباره آن پرداخت. یکی از بزرگ‌ترین گناهان و آسیب‌های زبان، تندخویی و بداخلاقی است. اگر چه بداخلاقی با غیر از زبان نیز صورت می‌گیرد، ولی غالباً توسط این عضو کوچک بدن محقق می‌شود؛ عضوی که حجمی اندک دارد، ولی ابزار جرم‌هایی بزرگ است! در این گفتار در پی آنیم که به پیامدهای گوناگون این رذیله بزرگ اخلاقی بپردازیم و تبعات ناگوار آن را در دنیا، برزخ و قیامت یادآور شویم.
[1]. احزاب: 70 : «اى کسانى که ایمان آورده‌اید، تقواى الهى پیشه کنید و سخن استوار بگویید».
[2]. سید محمدحسین طباطبایی؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ج 16، ص 353.
)