بُخل، از رذایل نفسانی است که در برابر جود و سخاوت قرار دارد و به معنای نگهداشتن نابجای دارایی‌های خود و منع از ادای حقوق آن‌هاست. امام حسن مجتبی7 در تعریف بخل فرمود: «الْبُخْلُ أَنْ یَرَى الرَّجُلُ مَا أَنْفَقَهُ تَلَفاً وَ مَا أَمْسَکَهُ شَرَفاً؛ بخل این است که فرد آنچه را انفاق کرده، تلف شده ببیند و آنچه را نگه می‌دارد، شرافت خود». آنچه بیش از هر چیز آدمی را در دام بخل گرفتار می‌کند، نگرانی و ترس از فقر در آینده است که علاقه به منافع خود نیز به آن دامن می‌زند. برای درمان بخل باید بیش از هر چیز، به سراغ ریشه اصلی آن رفت و چشمان تنگ بخیل را باز کرد تا ترس از فقر از وجودش بریزد و مشت بسته‌اش باز شود. در این مقاله مباحث معرفتی متعددی در زمینه بدی بخل، پیامدهای بخل، آثار سخاوت و درمان بخل بیان شده که همه در حکم نسخه‌های شفابخش قرآنی و حدیثی برای درمان آن است.
)