اگرچه به نظر کارشناسان امور تربیتی، عوامل پنج‌گانه: «ژنتیک»، «خانواده»، «مدرسه»، «گروه‌های هم‌سالان» و «تجربه‌های شخصی»، شکل‌دهنده اصلی شخصیت هر فردی به شمار می‌روند، اما در این میان، نقش «خانواده» به عنوان رکنی مهم‌تر و تاثیرگذارتر بسیار برجسته است؛ زیرا رشد و تعالی، فرهنگ‌پذیری، ثبات شخصیت و تعادل روانی انسان، در درون خانواده شکل می‌گیرد. متأسفانه، امروزه با ماشینی شدن زندگی، فشارهای اجتماعی و اقتصادی، روال طبیعی و کامل زندگی خانوادگی را برهم زده است. غالباً مسائل و مشکلات بیرونی خانواده، چنان ذهن و قلب والدین را مشغول می‌دارد که گاه از وظیفه خویش در قبال فرزند و حل مسائل درونی خانواده بازمی‌مانند. گاه نقش پدر به عنوان سکان‌دار و مدیر خانواده به نقش مردی خسته و نان‌آور تبدیل گردیده که تنها ثمره حضورش، تأمین نیازهای مادی نهاد خانواده است. در نتیجه، از نقش اصلی خویش (نقش پدری) بازمانده است. در این نوشتار، برآنیم تا نگاهی به نقش والدین در تربیت فرزند داشته باشیم و وظایف آنان را در این زمینه گوشزد نماییم.
)