دین‌پژوهان بر این عقیده‌اند که تاریخ و پیشینه دعا را می‌توان با پیدایش انسان قرین دانست؛ زیرا انسان هرگز از نیازمندی‌ها جدا نبوده است و درون خود این را احساس می‌کرد که باید در پناه قدرتی آرام بگیرد. بنابراین، هرگز تاریخ بشر از توجه به مبدأ عالم تهی نبوده است؛ حتی در دورترین زمان‌ها، جزء واقعیت‌های غیر قابل انفکاک بشر بوده است؛ آن زمان که بشر توان تصور یک مبدأ نامتناهی و قدرت مطلق را نداشته و به اشتباه به بت‌ها پناه می‌برده است.[1]
)