آرایش، امری فطری و طبیعی است. گرایش فطری زن به آرایش، آثار روانی بسیار مثبتی برای وی دارد. از طرفی، بیمیلی به آراستگی و آرایش نیز، نشانۀ اختلال شخصیتی در فرد بوده و افراط در آن نیز مشکلات فراوانی برای فرد و جامعه فراهم می‌کند. دربارۀ آرایش زنان، باید دو مطلب از هم تفکیک شود: اول آرایش زن در محیط خانه و برای همسر، دیگری آرایش برای نشان‌دادن خود به دیگران و حضور در عرصۀ عمومی. دربارۀ مطلب نخست، اسلام با خودآرایی و زینت زنان مخالفتی ندارد و در مواردی، آنان را به این مسئله سفارش کرده است؛ اما دربارۀ مطلب دوم، اسلام با خودآرایی و جلوهگری در مکانهای عمومی کاملأ مخالف بوده و با آیات و روایات ارزشمندی، زنان را به این امر مهم متوجه میسازد. بر این اساس، پوشیدن جامۀ زیبا، بهره‌گیری از مسواک و شانه‌زدن مو، خوش‌بو بودن، استفاده از انگشتر و آراستن خویش در محیط خانه و هنگام عبادت، جزء مستحبات مؤکد است. درواقع اصل آرایش و آراستگی در اسلام، مسئلهای پسندیده و نیکوست و در آن تفاوتی میان زن و مرد نیست. اما پرسش این است که آیا زن به حضور در عرصۀ عمومی و محل رفت و آمد محرم و نامحرم مجاز است که آرایش خود را در معرض دید همگان قرار دهد؟
)