از صفات زیبای خداوند متعال، آشکار کردن زیبایی‌ها و پوشاندن صفات زشت است؛ چنان‌که در «حدیث کنز‌العرش» می‌خوانیم:
«یَا مَنْ أَظْهَرَ الْجَمیلَ وَ سَتَرَ الْقَبیحَ یَا مَنْ لَمْ یُؤَاخِذْ بِالْجَرِیرَةِ وَ لَمْ یَهْتِکِ السِّتْر؛[1] اى خداوندى که خوبى را ظاهر مىکنى، بدى را مىپوشانى، بر خطاها سرزنش نمی‌کنی و پرده‌ها را نمی‌دری!»
پروردگار مهربان بسیارى از زشتی‌های رفتار ما را آشکار نمىسازد؛ بلکه نیکىها و زیبایىها را نمایان مىکند که بندهاش را در نظر دیگران خوش‌سیرت نشان دهد. اگر چشم‌پوشى خداوند نبود، انسان خود را رسوا مىساخت و انگشت‌نماى عام و خاص مىشد. بنابراین، خدا رازدار است و رازداران را دوست می‌دارد.
)