طراوت ابدی و تازگی همیشگی قرآن، یکی از رموز اعجاز این کتاب آسمانی است که با گذشت قرن‌ها هم‌چنان تابنده و پرمفهوم و هدایت‌گر است. معارف قرآن، همواره عقول فرزانگان را مبهوت جاذبه‌های خویش کرده است و گذشت زمان هرگز نتوانسته غبار نسیان و کمرنگی و فرسودگی بر چهرۀ تابناکش بنشاند.
قرآن، عهد و میثاق خدا با بندگان است. پیوسته باید در این «عهدنامۀ الهی» نگریست و تدبّر کرد و جان را از معارف زلالش سیراب ساخت.
امام صادق7 فرموند: «الْقُرْآنُ عَهْدُ اللَّهِ إِلَى خَلْقِهِ فَقَدْ یَنْبَغِی لِلْمَرْءِ الْمُسْلِمِ أَنْ یَنْظُرَ فِی عَهْدِهِ وَ أَنْ یَقْرَأَ مِنْهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ خَمْسِینَ آیَةً؛[1] قرآن، عهد خدا به سوی بندگانش است. پس سزاوار است که یک انسان مسلمان در عهد خدا بنگرد و هر روز، پنجاه آیه از آن را تلاوت کند.»
)