تربیت عبادی در اسلام جایگاه والایی دارد. اهمیت این امر موجب شده تا در آموزه‌های اسلامی عبادت و معنویت، توجه ویژهای یابد. در بایستگی تربیت عبادی، همین بس که خداوند هدف از خلقت انسان و جن را عبودیت و بندگی بیان نموده است: «وَما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُون؛[1] جن و انس را جز برای پرستش خود نیافریدم». صاحبان اندیشه نیز توجه ویژهای به این امر داشته‌اند. پیش از آن‌که سقراط را محاکمه کنند، از وی پرسیدند: بزرگترین آرزویی که در دل داری، چیست؟ پاسخ داد: «بزرگترین آرزوی من، این است که به بالاترین مکان آتن صعود کنم و با صدای بلند به مردم بگویم: ای دوستان! چرا با این حرص و ولع، بهترین و عزیزترین سال‌های زندگی خود را به جمع‌آوری ثروت و سیم و طلا می‌گذرانید؛ در حالی که آن‌‌گونه که باید و شاید، در تعلیم و تربیت اطفال‌تان که مجبور خواهید شد ثروت خود را برای آنها باقی بگذارید، همت نمی‌‌گمارید؟»[2]
)