یکی از مولفههای سبک زندگی، امیدواری در زندگی فردی و اجتماعی است. امید، هدیه و تحفهای الهى است که چرخ زندگى را به گردش وا مىدارد و موتور تلاش و انگیزه را پرشتاب مىکند. اگر روزى امید از انسان گرفته شود، دوران خمودگى و ایستایى او فرا مىرسد. همه انسانها با امید زندهاند.کار، تجارت، ازدواج و تربیت فرزند، برقرارکردن روابط خانوادگی و اجتماعی، آبادی دنیا و تفریح به پشتوانه سرمایه امید انجام میشود و بدون امید، همه اینها بی‌معنا و پوچ خواهد بود. از این رو علی7 در دعای کمیل، رأس سرمایه خود را امید معرفی نمود: «اِرحَم مَن رَأسُ مالِه الرَّجاءُ؛ خدایا، به کسی که تنها سرمایه‌اش امید است، رحم کن!»
)