نژادگرایی سرزمینی[1] رویکردی ایدئولوژیک است که حق مالکیت، حاکمیت یا کنترل یک قلمرو جغرافیایی مشخص را به صورت انحصاری و ذاتی به یک گروه نژادی یا قومی خاص اختصاص می‌دهد. این دیدگاه، که اغلب با تعصبات قومی و نژادی درهم‌تنیده است، به صورت اجتناب‌ناپذیری منجر به نفی حقوق بنیادین، اخراج سیستماتیک یا اعمال تبعیض شدید علیه سایر گروه‌های قومی می‌شود که در آن سرزمین زندگی می‌کنند یا بر اساس شواهد تاریخی و فرهنگی، ادعای مشروعی بر آن دارند. این رویکرد، بستر مناسبی برای توجیه استعمار، اشغال و پاکسازی قومی فراهم می‌آورد.[2]
[1] .Territorial Racism. [2] . Smith, 2004, p. 78.
اسدی, علی . (1404). از توهم نژادگرایی سرزمینی تا واقعیت‌های تاریخی و الهیاتی. فصلنامه ره توشه, 6(ویژه نامه روایت صادق با رویکرد قرآنی), 77-82. doi: 10.22081/rt.2025.73520.1536
MLA
اسدی, علی . "از توهم نژادگرایی سرزمینی تا واقعیت‌های تاریخی و الهیاتی", فصلنامه ره توشه, 6, ویژه نامه روایت صادق با رویکرد قرآنی, 1404, 77-82. doi: 10.22081/rt.2025.73520.1536
HARVARD
اسدی, علی. (1404). 'از توهم نژادگرایی سرزمینی تا واقعیت‌های تاریخی و الهیاتی', فصلنامه ره توشه, 6(ویژه نامه روایت صادق با رویکرد قرآنی), pp. 77-82. doi: 10.22081/rt.2025.73520.1536
CHICAGO
علی اسدی, "از توهم نژادگرایی سرزمینی تا واقعیت‌های تاریخی و الهیاتی," فصلنامه ره توشه, 6 ویژه نامه روایت صادق با رویکرد قرآنی (1404): 77-82, doi: 10.22081/rt.2025.73520.1536
VANCOUVER
اسدی, علی. از توهم نژادگرایی سرزمینی تا واقعیت‌های تاریخی و الهیاتی. فصلنامه ره توشه, 1404; 6(ویژه نامه روایت صادق با رویکرد قرآنی): 77-82. doi: 10.22081/rt.2025.73520.1536
)