امنیت در فرهنگ لغات به معنای ایمن‌شدن، در‌امان‌بودن و بی‌بیمی است؛ همچنین به معنای ایمنی، آرامش و آسودگی آمده است. فارغ از ریشه لغوی، در تعریف امنیت باید گفت که امنیت عبارت است از: «حالت و شرایطی که در آن آرامش، آسودگی و ایمنی خاطر حکم‌فرماست و ترس و بیمی وجود ندارد».
درمجموع 62 کلمه با ریشه امن و حدود ۸۷۹ مرتبه در قرآن کریم به کار رفته است. امنیت در قرآن کریم از نعمت‌های بزرگ خداوند دانسته شده است که انسان را برای تحقق این هدف به آرامش عمومی و عبادت و معنویت دعوت می‌کند.
امنیت اجتماعی به معنای امنیت جان، مال، آبرو و موقعیت شخص است؛ یعنی آرامش و آسودگی خاطری که جامعه برای اعضای خود فراهم می‌کند. این اصطلاح به قلمروهایی از حفظ حریم فرد مربوط می‌شود که به گونه‌ای در ارتباط با دیگر افراد جامعه یا نظام سیاسی و دولت است. امنیت اجتماعی یکی از حساس‌ترین و مهم‌ترین امنیت‌ها به شمار می‌رود؛ زیرا چنانچه امنیت در جامعه در حدی نباشد که انسان‌ها بتوانند نمودار آینده خود را بر اساس گذشته خویش ترسیم کنند، رشد و توسعه امکان‌پذیر نخواهد بود.[1]
در دین اسلام با هر عاملی که امنیت را تهدید کند، نه‌تنها از جنبه فردی که از لحاظ اجتماعی برخورد می‌شود و چه‌بسا یکی از دلایل حرام دانسته‌شدن برخی اعمال، آسیب‌های اجتماعی متأثر از آن باشد. شراب‌خواری از جمله اعمالی است که آثار ویران‌کنندۀ آن بر فرد و جامعه برای همگان روشن است و امروزه هم از نظر پزشکی و هم حقوقی، در اغلب کشورها با آن برخورد می‌شود.
[1]. هادی رجبی و خداکرم عبدی، «شاخص‌های امنیت اجتماعی از منظر قرآن کریم»، ص 71.
)