نخستین گام برای رشد و تعالی انسان، شناخت قرآن و درک مفاهیم آن است؛ ولی همراه این شناخت، شناخت اهل‌بیت(ع) و فهم سخنان آنان نیز برای «درک مفاهیم قرآنی» ویافتن راه هدایت و رستگاری ضروری است. در شناخت قرآن و نیز برای شناخت اهل‌بیت(ع) باید به متخصص و دانای به زوایای وجودی آنها رجوع کرد. بر اساس روایات متواتری که عالمان شعیه و اهل سنت تأیید کرده‌اند، اصطلاح اهل‌بیت(ع) پس از نزول آیۀ تطهیر میان مسلمانان مطرح شد و رواج یافت.[1] این افراد بر اساس آیۀ «إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً»، معصوم هستند؛ چون از هر نوع پلیدی فکری یا عملی، پاک هستند. بنا بر روایاتی که عالمان بزرگ اهل سنت مانند حاکم نیشابوری،[2] جوینی خراسانی[3] و سیوطی[4] از رسول خدا(ص) نقل کرده‌اند، مصداق اهل‌بیت(ع) خود پیامبر(ص)، علی(ع)، فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع) و نُه فرزند از نسل حسین(ع) هستند. پس از پیامبر(ص) عارف‌ترین شخص به مقامات و فضایل اهل‌بیت(ع)، امیرالمؤمنین علی(ع) است که خود عضوی از آنان و شاگرد خاص، برادر، باب علم و جان رسول خدا(ص) و پدر اهل‌بیت(ع) بوده است.
[1]. احزاب: 33.
[2].حاکم نیشابوری،المستدرک علی الصحیحین، ج 2، ص 416.
[3].ابراهیم بن محمد جوینی خراسانی،فرائد السمطین، ج 2، ص 133.
[4]. عبدالرحمن جلال‌الدین سیوطی، الدر المنثور، ج 6، ص 606.
)