امام حسین‌علیه‌السلام الگوی رفتاری با خانواده

خانواده عضو کوچکی از جامعه است که در تعالیم اسلامی از جایگاه مهمی در اثرگذاری رشد مادی و معنوی زندگی فردی و اجتماعی دارد؛ البته در صورتی که روابط درست عقلانی، منطقی و اخلاقی وجود داشته باشد.
هر انسانی بر اساس آداب، رسوم، اعتقادات و باورهای خودش، دارای روابط خاصی خواهد بود؛ ولی‌ شخص مسلمان چون معتقد است اسلام دینی جامع، جاودانه و دارای برنامه‌ها برای زندگی است، باید روابط خودش را بر اساس آنها تنظیم کند؛ از این‌رو اسلام با وجود دارابودن آموزه‌های ارزشمند برای سبک زندگی، از الگوهایی سخن می‌گوید که نگاه و همراهی با آنان می‌تواند مسیر پرپیج‌و‌خم و فراز‌و‌فرود زندگی را با احساسی اطمینان‌آور و آرام‌تر پیمود و با الگو‌پذیری از این انسان‌های کامل رفتار مناسب در زندگی به‌ویژه با خانواده داشت و می‌تواند زندگی سعادت‌بخش و مورد رضایت خداوند را فراهم نماید.
امام حسین(ع) از انسان‌های کاملی است که قرآن از آنان به پاکان از بدی‌ها،^[1] نیکوکاران،^[2] اولی الامر،^[3] راستگویان^[4] تعبیر کرده است. ایشان رفتار و روابط گوناگونی با خانواده در فراز‌و‌نشیب زندگی داشت که می‌تواند همانند آینه‌ای تمام‌نمای انسان کامل باشد و چون ماهی درخشان و ستاره‌ای فروزان مسیر صحیح را در رفتار با خانواده نشان دهد. این نوشتار درصدد بیان همین اهداف است.




آینۀ حق‌نما، حسین است حسین




 


جان و تن مصطفی، حسین است حسین






مصبـــاح هدایت بشر تا محشر




 


بی‌شبهه حسین است حسین






 
[1]. احزاب: 33؛ مراد از آیه تطهیر، پیامبر اکرم، فاطمه، على و حسن و حسین(ع) هستند‏ (علی‌ بن ابراهیم قمی، تفسیرالقمی، ج ‏2، ص 193؛فرات بن ابراهیم کوفی، تفسیرالکوفی، ج 1، ص 331 - 342) و امامیه از آن به عصمت اهل بیت: استدلال نمودند (محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج ‏8، ص 339).
[2]. انسان: 5؛ مراد از«الأبرار» درباره على، فاطمه، حسن و حسین است (فضل بن حسن طبری، مجمع البیان، ج ‏10، ص 616؛ ملا محسن فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ج ‏5، ص 261) و روزه نذرى برای شفاى حسن و حسین(ع) و اطعام على(ع) و فاطمه(س) نازل شد (محمود زمخشری، الکشاف، ج ‏4، ص 670؛ سلیمان بن احمد طبرانى، تفسیر القرآن العظیم، ج ‏6، ص 404).
[3]. نساء: 59 - 83؛ آیه «أولى الأمر» درباره امیرمؤمنان علی(ع) (علی بن ابراهیم قمی، تفسیر القمی، ج ‏1، ص 142)، حسن و حسین است و خاص برای ما (فرات بن ابراهیم کوفی، تفسیر فرات الکوفی، ص 110 - 108؛ محمد بن مسعود عیاشى، تفسیر، ج ‏1، ص 247) و ائمه آل محمد(ص) نازل شد (محمد بن حسن،طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ج ‏3، ص 236).
[4]. توبه: 119؛ مراد از «صادقین» بر آل‏محمّد، ائمّه معصومین(ع) و على(ع) منطبق شده است (علی بن ابراهیم قمی، تفسیر القمی، ج ‏1، ص 307؛ عبدعلى بن جمعه حویزى، تفسیر نورالثقلین، ج 2، ص 280 – 282).