قرآن کریم برای تأکید بر اهتمام به نماز، از تعبیر «اقامه»[1] (برپاداشتن) و «محافظت»[2] استفاده کرده است. منظور از برپاداشتن نماز، به‌جا‌آوردن آن به طور کامل و با تمام حدود و شرایط،[3] از جمله مراقبت بر وقت نماز و قضانشدن آن است.[4] نماز تنها واجبی است که مکلف در هیچ شرایطی مجاز به ترک آن نیست: «إنَّ الصَّلاةَ کانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنینَ کِتاباً مَوْقُوتا:[5] زیرا نماز بر مؤمنان واجبى همیشگى و تبدیلناپذیر است».
اگر نماز کسی قضا شد، هیچ چیزی جای آن را پر نمی‌کند.[6] نماز اولین واجبی است که در قیامت حسابرسی می‌شود و قبولی اعمال دیگر، مشروط به قبولی آن است.[7] پیامبر اکرم(ص) فرمود: «لَیْسَ مِنِّی مَنِ اسْتَخَفَّ بِصَلَاتِه:[8] از من نیست کسی که نمازش را سبک بشمارد». اگر کسی غفلت، سبب قضاشدن نمازش شود، مصداق کسی است که نماز خود را سبک دانسته است.
[1]. بقره: 3، 43، 110، 177؛ توبه: 9، 18؛ مائده: 5، 55؛ انفال: 8، 3.
[2]. بقره: 238.
[3]. ر.ک: محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج 1، ص 56؛ فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان، ج 6، ص 621.
[4]. سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج 17، ص 43.
[5]. نساء: 103.
[6]. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج 3، ص 55.
[7]. محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعة، ج 4، ص 108.
[8]. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج 6، ص 19.
)