از دعاهای ماه مبارک رمضان که سفارش شده است در تعقیبات نمازهای یومیه خوانده شود، دعایی است که با فراز «اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَى أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ» آغاز می‌شود.[1] برخلاف بسیاری از ادعیه، واژگان این دعا چنان آشناست که فارسی‌زبانان معنای بیشتر فرازهای آن را متوجه میشوند. فرازهای این دعا رفع گرفتاریها و برآورده‌شدن حوائج خواننده یا آشنایان وی از مسلمانان را دربر میگیرد؛ بر همین اساس با جان و دل خوانندگان لمس می‌شود. بیشتر افراد حین قرائت به معنای تحت‌الفظی توجه میکنند؛ اما به نظر میرسد مبلغان میتوانند برخی از فرازهای این دعا را افزون بر معنای ظاهری، حمل بر معانی دیگر کنند و از این طریق بسیاری از آموزهها را به مخاطبین خود تعلیم دهند.
در نوشتار پیشرو برخی از فرازهای این دعا مورد توجه قرار گرفته است و معانی دیگری افزون بر آنچه متبادر به ذهن است، بیان می‌شود.
[1]. ابراهیم بن على عاملى کفعمى، المصباح للکفعمی(جنة الأمان الواقیة)، ص 618.
)