عضو هیئت علمی پژوهشکده فرهنگ و معارف قرآن پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی
10.22081/rt.2023.67915.1375
چکیده
دعا در تعالیم قرآن شاهراهی است که بشر با آن روح و جان خویش را به عالم ملکوت متصل می‌کند و به یکی از فطری‌ترین ابعاد وجودی خود یعنی حس نیایش و بندگی پاسخ می‌دهد؛ دعا بهترین وسیلۀ این ارتباط است. اهمیت دعا و نیایش به اندازه‌ای است که معبود بندگانش را به نیایش از خود فرا می‌خواند و آنان را به برآوردن خواسته‌هایشان از سوی خود امیدوار می‌گرداند؛ نیز عاقبت آنان را که از دعای او روی‌گردان باشند، جهنمی می‌داند: «وَ قالَ رَبُّکُمُ ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرینَ؛[1] پروردگار شما گفته است: مرا بخوانید تا [دعای] شما را بپذیرم؛ کسانی که از عبادت من تکبّر می‌ورزند، به‌زودی با ذلّت وارد دوزخ می‌شوند». بهترین دعا آن است که خداوند، روش ارتباط با خود را به آنان بیاموزاند. دعاهایی که از پیامبران الهی در قرآن بیان شده است، بر دعاهای دیگر برتری دارد؛ زیرا دعای انبیا مملو از درس‌ها و پندهایی است که آموختن آن نقش تعیین‌کننده‌ای در دست‌یابی به کمالات انسانی دارد. در این نوشتار بخشی از درس‌های آموزندۀ دعا تبیین می‌شود.
)