گرایش‌های آدمی، مسیر زندگی او را تعیین می‌کنند و به انتخاب‌های او جهت می‌دهند. یکی از مؤثرترین گرایش‌ها، میل و کشش به سمت آخرت است؛ مقصود خصوص بینش به معنای باور و اعتقاد درونی به وجود زندگی پس از مرگ نیست، بلکه مرتبه‌ای بعد از آن یعنی میل و گرایش به جهان بعد از مرگ مدنظر است. این میل و گرایش آثار فراوانی نظیر تقوای الهی، انگیزه برای انجام عمل صالح، اخلاص‌ورزیدن، آرامش قلبی و حصول بهداشت روانی و نظیر آن را در پی خواهد داشت؛ همچنین این میل و گرایش، میل و گرایش‌های شهوانی و لذت‌های ناپسند انسانی را مدیریت می‌کند. امام علی(ع) یاد مرگ را اصلاح‌کنندۀ انسان و تربیت‌کنندۀ روح بشر می‌خواند: «أَلَا فَاذْکرُوا هَادِمَ اللَّذَّاتِ وَ مُنَغِّصَ الشَّهَوَاتِ وَ قَاطِعَ الْأُمْنِیاتِ عِنْدَ الْمُسَاوَرَةِ لِلْأَعْمَالِ الْقَبِیحَةِ؛[1] به هنگام تصمیم بر کارهای زشت، مرگ را که نابود‌کننده لذت‌ها و مکدّر‌کننده شهوت و قطع‌کننده آرزوهاست، به یاد آورید».
گرایش به آخرت و نهادینه‌کردن آن در وجود انسان، افزون بر فوایدی که برای فرد او دارد، مسیر هدایت و نجات حیات جمعی را نیز هموار می‌کند. امنیت اجتماعی، نشاط و امیدواری عمومی، پرهیز از اسراف، مصرف‌گرایی و مسابقه ثروت‌اندوزی و تحقق عدالت اجتماعی اموری هستند که بی‌شک با ترویج گرایش به آخرت در سطح جامعه تقویت و تحکیم خواهند شد.
[1]. محمد بن حسین شریف الرضی، نهج البلاغة، ص 145.
)