از دعا‌های مشهور شب‌های ماه رمضان، دعای افتتاح است. این دعا با توحید و خدا‌شناسی شروع می‌یابد، با سیر معرفتی در پیامبر‌شناسی، امام‌شناسی و فاطمه‌شناسی ادامه یافته است و در مهدی‌شناسی مستغرق شده است. این نیایش اینگونه با ستایش آغاز می‌شود: «اللّهُمَّ إِنِّى أَفْتَتِحُ الثَّناءَ بِحَمْدِکَ...»؛[1] آن‌گاه مشق عشق و اظهار بندگی را آموزش می‌دهد؛ سپس با درود بر پیامبر(ص) برخی صفات ایشان را بیان می‌نماید و آن‌گاه وارد امام شناسی می‌گردد. در بخش امامت بیشترین فراز‌های دعا به امام زمان(ع) اختصاص یافته است. در این نوشتار تنها فراز‌های امام‌شناسی این دعا بررسی می‌شود تا از سبوی این دعای قدسی جرعه‌ای معرفت و راهنما‌شناسی حاصل آید و مشکات جان با نور شناخت امامان(ع) روشن شود؛ به‌ویژه بر اساس این آموزۀ نورانی که: «اَللَّهُمَّ عَرِّفْنی حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ، ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی»،[2] معلوم می‌شود شناخت حجت الهی همواره چراغ فراراه حیات معنوی و دینی انسان‌های دین‌مدار است.
[1]. خدایا، من همراه ستایش‌ات ستودن تو را آغاز می‌کنم (محمد بن حسن طوسی، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج 2، ص 578).
[2] . خداوندا، حجت خود را به من بشناسان، اگر او را به من نشناسانی من در امور دینی خود به بیراهه خواهم رفت (محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج 1، ص 338).
)