دانش‌آموخته حوزه علمیه قم و پژوهشگر پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
10.22081/rt.2023.65370.1321
چکیده
اسلام بر پاره‌ای آموزه‌ها و معارف استوار است که رشد و سعادت جامعه انسانی در گرو تبعیت و به‌کارگیری آنها در زیست فردی و اجتماعی است؛ کسب شناخت درست در برابر این آموزه‌ها و جهد کافی برای عمل به آنها در چارچوب قوانین شریعت، برای همه پیروان و مکلفان امری ضروری است. یکی از آموزه‌های اسلام که قرآن کریم نیز با تأکید و تصریح بدان گوشزد کرده است، آموزۀ «امربهمعروف و نهی‌از‌منکر» است، «وَلْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّةٌ یدْعُونَ إِلَى الْخَیرِ وَ یأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ ینْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»:[1] باید گروهى از شما مردم را به خیر دعوت کنند و امر به معروف و نهى از منکر کنند، اینان رستگاران‌اند. بر اساس مفاد آیات و روایات، امربهمعروف و نهی‌از‌منکر نه پدیده‌ای فردی، بلکه اجتماعی و سبب صلاح و رستگاری همۀ امت اسلامی است.
[1]. آل‌عمران: 104.
)