نماز، ستون و مهم‌ترین رکن عبادی دین است که با تمام معارف دین ارتباط دارد. جایگاه ویژه نماز در برنامه عبادی مؤمنان بر کسی پوشیده نیست. آنان پنج بار در طول شبانه‌روز نماز می‌خوانند و با سرمنشأ هستی سخن می‌گویند؛ از این‌روست که نماز از مهم‌ترین واجبات الهی در ادیان توحیدی به شمار می‌رود؛ چنانکه در سوره انبیا از نماز و زکات به عنوان مهم‌ترین عبادات و کارهای خیر یاد شده است: «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إیتاءَ الزَّکاةِ وَ کانُوا لَنا عابِدینَ؛[1] و آن‌ها را پیشوایانى قرار دادیم که (جامعه را) به دستور ما هدایت مى‌کردند و به آن‌ها انجام کارهاى خیر و برپا داشتن نماز و دادن زکات را وحى کردیم و آنان فقط پرستش‌کنندگان ما بودند». گزارش این آیه از سیره انبیا(ع)، از انجام کارهای خیر برای الگوگیری شامل همه عبادات و معاملات می‌شود و ذکر نماز و زکات برای توجه دادن به جایگاه این دو در میان عبادات است؛ زیرا نماز عامل تزکیه نفس و بازدارنده از زشتی‌ها و زکات عامل اصلاح جامعه است.[2]
با توجه به جایگاه نماز، بایسته است به آسیب‌ها و پیامد‌های سبک شمردن و سهل‌انگاری نماز پرداخته شود. نوشتار پیش‌رو این مهم را درمحور‌های زیر بیان می‌کند
[1]. انبیا: 73.
[2]. محمدطاهر ابن‌عاشور، التحریر و التنویر، ج 17، ص 81.
)