سطح 4 حوزه علمیه قم؛ کارشناس ارشد مشاوره و روان‌شناسی.
10.22081/rt.2022.64172.1213
چکیده
اندیشمندان دینی معتقدند بنای زندگی انسان، بر پایه زندگی اجتماعی شکل گرفته است. این امر در فطرت و ذات او به امانت قرار داده شده است[1] و به علت نیازی که او به اجتماع دارد، نمی‌توان انسان را از جامعه دور کرد.[2]امروزه در میان گونه‌های تربیتی،[3] تربیت اجتماعی نقش خاصی را به خود اختصاص داده است و اندیشمندان عرصه تربیت، با پذیرش نیاز انسان به زیست اجتماعی به این سؤال پاسخ می‌دهند که چه کسی و با چه روش‌هایی باید انسان را اجتماعی تربیت کند. دین اسلام در میان ادیان الهی، رویکرد اجتماعی ویژه‌ای دارد؛ به‌گونه‌ای که تمامی آموزه‌های دینی آن با اجتماع پیوند محکمی دارد و برخی از آن‌ها در بستر اجتماع تحقق پیدا می‌کند. از نگاه دین، خانواده و به‌ویژه پدر و مادر نقش اساسی در تربیت اجتماعی فرزندان خود دارند. آنچه از خانواده‌ها خواسته شده است، کسب و درونی‌سازی بایدها و نبایدهای الهی و حقیقی است و نه هر باید و نبایدی که اجتماع به انسان القا می‌کند.[4] با این سخن کوتاه می‌توان به تفاوت تربیت اجتماعی میان مکاتب توحیدی و غیرتوحیدی پی برد.
[1]. سید محمدحسین طباطبایی، روابط اجتماعی در اسلام، ص20؛ سعید اسماعیل علی و محمد جواد رضا، مکتب‌ها و گرایش‌های تربیتی در تمدن اسلامی، ترجمه بهروز رفیعی، ص 157 و 158. [2]. عبدالله جوادی آملی، جامعه در قرآن، ص 24. [3]. برخی گونه‌های تربیت عبارتند از: تربیت دینی، تربیت اخلاقی، تربیت عبادی، تربیت فلسفی، تربیت جنسی، تربیت بدنی، تربیت عقلانی، تربیت سیاسی، تربیت اقتصادی، تربیت عرفانی. [4]. حسین بستان، جامعه‌شناسی خانواده با نگاهی به منابع اسلامی، ص 130.
)