لذت بردن از نماز و عبادت و نیایش به درگاه خدای متعال، از نشانه‌های اولیا الهی است که همواره آن را از خدای متعال طلب می‌کنند. در دعای روز چهارم ماه رمضان می‌خوانیم: «اللَّهُمَّ... ارْزُقْنِی فِیهِ حَلَاوَةَ ذِکْرِک؛[1] خدایا! حلاوت و شیرینی ذکرت را در این روز به من بچشان». امام سجاد(ع) در مناجات المطیعین به خداوند عرض می‌کند: « اللَّهُمَّ... مَتِّعْنَا بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِکَ، وَ أَوْرِدْنَا حِیَاضَ حُبِّکَ وَ أَذِقْنَا حَلَاوَةَ وُدِّکَ وَ قُرْبِکَ؛[2] بار خدایا! ما را از لذّت مناجاتت بهره‌مند گردان و در آبگیرهاى محبّتت وارد گردان و شیرینى دوستى و قرب خودت را به ما بچشان». هم‌چنین در مناجات المریدین عرضه می‌دارد: «فَبِکَ اِلی لَذیذِ مُناجاتِکَ وَصَلُوا؛[3] خداوندا! اولیا و بندگان صالح و مخلصت به وسیله تو به لذّت مناجاتت دست یافتند». آری، لذت‌های معنوی لطف حضرت حق و مدال افتخاریست که به بندگان مخلص الهی به خاطر عملکرد شایسته‌شان عطا می‌شود. جناب سلمان همواره می‌گفت : چنانچه لذت سجده براى خداوند و هم‌نشینى با افراد پاک سخن نبود ( زندگی برایم ارزشی نداشت و) آرزوى مرگ مىکردم.[4] این نوشتار، به عوامل و راه‌های کسب لذت در نماز می‌پردازد. [1]. محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج95، ص22. [2]. محمدباقر مجلسی، زاد المعاد، ص411. [3]. محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج91، ص147. [4]. حسین بن سعید اهوازی، کتاب الزهد، ص79.
)