زبان، مهم ترین عضوی است که انسان به واسطه آن با دیگران ارتباط برقرار کرده و مفاهیم، مقاصد و مطالب مورد نظرش را منتقل می‌کند و در میان اعضای بدن جایگاه ویژه‌ای دارد؛ انسان با زبان همچنان که می‌تواند حق بگوید و نظر رحمت خداوند مهربان، و رضایت اولیای الهی و بندگان مؤمن را جلب کند، می‌تواند باطل بگوید و خشم و غضب خدا و اولیای الهی و نفرت بندگان را برانگیزد؛ انسان می‌تواند با صداقت و راستی، برای دنیا و آخرت خویش و دیگران مفید باشد، و می‌تواند با دروغ، دو‌رویی، سخن چینی، غیبت، تهمت، اهانت، ایذا، تمسخر و مانند آنها زمینه بدبختی خود را فراهم آورده و به دیگران آسیب بزند. از این رو است که اهل بیت عصمت و طهارت ع فرموده‌اند که اگر سخن گفتن نقره باشد، سکوت طلاست، لکن اگر انسان بتواند از آفات سخن در امان بوده و فقط راست و حق بگوید، قطعاً سخن گفتن بهتر از سکوت است و خداوند متعال پیامبران و حجت‌های خویش را برای سخن گفتن فرستاده نه برای سکوت.
)