انسان‌ها در ارتباط با مباحث الهیات و عقیده به خدا و مذهب دو گروه می‌باشند: 1. گروهی در طول تاریخ، طبیعی و دهری مسلک و لائیک بوده و حقایق هستی را در ماده و مادیات مختصر دانسته و حقیقت برتر و موجود ماوراء طبیعی را به کلی منکر بوده و هستند، اینان ماده‌گرایان جهان می‌باشند. 2. گروهی الهی بوده و از اعماق وجودشان عقیده به ماوراء طبیعت و حقایق غیبی و غیب‌الغیوب داشته و برای جهان هستی و تشکیلات آن صاحب و آفریدگاری قائل بوده و هستند و اینان الهیّون گیتی می‌باشند. پس از اصل وجود واجب‌الوجود، مهم‌ترین اصل عقیدتی، اصل توحید است که پیروان ادیان و الهیون در آن اختلاف نظر دارند و کسانی همانند مسیحیان، زرتشتیان، بودائیان، هندوها، برهمائیان و... عقیده به ثنویّت و تثلیث و مانند آن دارند و به گونه‌ای گرفتار شرک در عقیده می‌باشند و عده‌ای همانند مسلمانان عقیده به توحید دارند و البته خود توحید مراتب فراوانی دارد که نود و نه درصد انسان‌های معتقد به خداوند در برخی از مراتب آن لغزیده و گرفتار شرک گردیده‌اند و به تعبیر قرآن کریم: Gوَمَا یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللّهِ إِلاَّ وَهُم مُّشْرِکُونَF[1]؛ یعنی بیشتر مؤمنان به نوعی دچار شرک هستند، و ما به دنبال توحید ناب و خالص از جمیع جهات هستیم و گمشدۀ ما توحید در همة مرحله‌ها است.
)