عصر حاضر را می‌توان عصر بلندشدن ساختمان‌ها و کوتاه‌شدن دیوارهای همسایگی دانست؛ عصر نزدیک‌شدن مرزهای زندگی ظاهری و فاصله‌گرفتن از مرزهای هم‌زیستی و همدلی.
امروزه، دیگر چهاردیواری‌هایمان اختیاری نیست و دیوارهای خانه‌هایمان پُر از گوش شده‌اند. اینکه آپارتمان‌نشینی، جزء جدایی‌ناپذیر زندگی امروز بشر شده یا هنوز می‌توان سازوکاری برای برگرداندن سبک مسکن‌سازی به شیوه قدیم و مطابق دستورات دینی، ارائه کرد و اینکه اصلاً زندگی آپارتمان‌نشینی با آموزه‌ها و ارزش‌های اسلامی مطابقت دارد یا خیر، در این نوشته به دنبال آن نیستیم و در این باب، فقط به این مقدار بسنده می‌شود که طبق توصیه پیشوایان معصوم(ع) هیچ‌کس نباید بدون رضایت همسایه‌اش خانه خود را به قدری بلند سازد که مسیر جریان هوا را بر آنان ببندد و آنها را از نور خورشید محروم سازد.[1]
مقصود نگارنده در این نوشتار، تنها اشاره به نکاتی است که شاید بتواند برای مخاطب‌های درد‌آشنا و مبلّغان و مروّجان دینی مفید باشد و در بهبود وضع معیشت و سازگارسازی سبک زندگی در آپارتمان با آنچه مورد رضای حق و صاحبان شریعت است، به کار آید.
به نظر می‌رسد، بتوانیم با به‌کاربستن دستورات حکیمانه دین و پیشوایان دینی، خانه‌های کوچکمان را در این ساختمان‌های بزرگ، یک قدم به آسمان نزدیک‌تر کنیم و همسایه آسمان و آسمانیان شویم.
[1]. زین‌الدین بن على (شهید ثانی)، مسکّن الفؤاد، ص ١٠٥: «رسولُ الله(ص)ـ فی حُقوقِ الجارِ ـ : ... وَلا تَسْتَطِلْ علَیهِ بالبِناءِ فتَحْجُبَ عَنهُ الرِّیحَ إلاّ بإذنِهِ؛ پیامبر خدا(ص) درباره حقوق همسایه فرمود: ... خانه‌ات را بلندتر از خانه او نساز که جلوى جریان هوا را بر او بگیری؛ مگر آنکه خودش اجازه دهد.»
)