بشر از گذشته تا کنون، همواره در جست‌وجوی عدالت، رفاه و امنیت بوده و برای دستیابی به آن پیوسته کوشیده است. اندیشمندان نیز بر پایه همین تلاش‌ها و تجارب، به نظریه‌پردازی پرداخته و تلاش کرده‌اند که از فراز و نشیب‌های گذشتۀ پررنج انسان، پلی برای رسیدن به آینده‌ای سرشار از عدالت و امنیت بسازند. با این همه و با وجود پیشرفت‌های خیره‌کننده انسان و شکل‌گیری جهانی مدرن در عصر حاضر، عطش و نیاز بشریت به عدالت همچنان بی‌پاسخ مانده و سایه فقر و نابرابری و جنگ و فساد هنوز بر سر او سنگینی می‌کند.
حال سؤال این است که آیا جامعه بشری در نهایت می‌تواند به‌سوی صلح و عدالت حرکت کند یا همچنان در مسیر جنگ، تخاصم و بی‌عدالتی است و باید در انتظار اضمحلال و نابودی کامل باشد؟ ما بر این باوریم که ریشه همه این نابسامانی‌ها، نبود معنویت و عدم ثبات فرهنگی در جهان کنونی است و اعتقاد و پای‌بندی به دین و آموزههای آن، مؤثرترین عاملی است که می‌تواند ثبات فرهنگی جامعه را استحکام بخشد و دستیابی به عدالت همه‌جانبه و رفاه و امنیت عمومی را تضمین کند.
بر اساس آموزههای مهدویت، این امر تحقق خواهد یافت و «آینده بشریت»، آینده صلح و عدالت و خیر است؛ گرچه حرکت به‌سوی «آرمان‌شهر مهدوی» نیز چندان ساده نیست و صحنه تاخت‌وتاز زورمداران و ستمکاران هست و خواهد بود.
همین پاسخ‌گویی شفاف وروش‌مند فرهنگ شیعی درباره آینده بشر، موجب پویای آن نیز شده است، چنانکه فیلسوف و اسلام‌شناس فرانسوی، هانری کربن، می‌گوید: « باور به اندیشه مهدویت، عنصر اصلی فکر شیعه است که موجب پویایی آن شده است».[1]
)