قرآن در سوره قیامت، حقیقتی را که منکران معاد در دنیا پنهان می‌کردند، آشکار می‌کند. آنان وانمود می‌کردند که شبهه‌ای علمی، یعنی ممکن نبودن زنده شدن مرده باعث می‌شود به رستاخیز ایمان نیاورند؛ ولی قرآن ماهیت‌شان را روشن کرد: أَ یَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ بَلى قادِرینَ عَلى أَنْ نُسَوِّیَ بَنانَهُ بَلْ یُریدُ الْإِنْسانُ لِیَفْجُرَ أَمامَهُ؛[1] آیا انسان مى‌پندارد که هرگز استخوان‌هاى او را جمع نخواهیم کرد؟! آرى، ما قادر هستیم که (حتى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب کنیم. [نه اینکه به گمان او قیامتى در کار نباشد] بلکه انسان مىخواهد [با دست و پا زدن در شک و تردید] فرارویش را [از اعتقاد به قیامت که بازدارندهاى قوى است] باز کند [تا براى ارتکاب هر گناهى آزاد باشد!].
)