نخستین و مهمترین وسیله تبادل و (ارتباطات) در بین انسان‌ها سخن گفتن است؛ بنابراین سخن گفتن یک پدیده اجتماعی است و اگر انسان به تنهائی زندگی می‌کرد، نه نیازی به حرف زدن بود و نه انگیزه‌ای که او را به سخن گفتن وادار کند[1].
قرآن هم یکی از ویژگی‌های انسان را سخن گفتن معرفی می‌کند. در سورة «الرحمن» که ذکر نعمت‌های الهی می‌باشد، یکی از نعمت‌های خدا به انسان را سخن گفتن، ذکر می‌کند. می‌فرماید:
Gالرَّحْمَنُ عَلَّمَ الْقُرْآنَ خَلَقَ الْإِنسَانَ عَلَّمَهُ الْبَیَانَF[2]؛ خداوند انسان را آفرید و به وی سخن گفتن آموخت.
بیان یعنی ظاهر نمودن. انسان با زبان مکنونات ضمیر خودش را برای دیگری اشکار می‌کند.[3]
و در سوره بلد آمده است Gأَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَیْنَیْنِ وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِF[4]؛ آیا ما به او دو چشم عطا نکردیم، و زبان و دو لب به او ندادیم.
[1]. اخلاق در قرآن، محمد تقی مصباح یزدی، ج 3، ص 328.
)