امپراطوری عثمانی از قدرت نظامی عمدهای در خاورمیانه، شمال آفریقا و بخشهایی از اروپا برخوردار بود. بنابراین قدرتهای استعماری اروپا به عثمانی به عنوان یک دشمن عمده و سد نفوذ در این نواحی نگاه میکردند.
از این رو در قرن نوزدهم تلاش قدرتهای اروپایی برای درهم شکستن عثمانی شدت گرفت و بسیاری از مناطق تحت نفوذ عثمانی در اروپا به تحریک کشورهای بزرگ این قاره از امپراطوری عثمانی جدا شد.
در شمال آفریقا نیز مصر ، الجزایر و مراکش در قرن نوزدهم به اشغال نیروهای انگلستان و فرانسه درآمد و از دست امپراطوری عثمانی خارج شد.
)