جهان، تجلی جمال حق تعالی بوده و ولایت او، بر همه هستی گسترده است. این ولایت و مدیریت، بر اساس محبت و دوستی و انس و رفاقت است؛ یعنی پروردگار همه موجودات را زیر چتر رحمت و لطف خویش قرار داده و گویی انسان‌ها همه، خانواده و عیال او می‌باشند.[1] خانواده، اصلی‌ترین هسته مرکزی جامعه است که صعود و سقوط یا سعادت و شقاوت افراد به آن وابسته است و سلامت و خوشبختی اعضای آن نیز با تربیت پدر و مادر رقم می‌خورد. آنان در تلاش‌اند فرزندانی که مایه رشد اخلاقی و روشنایی چشم‌شان باشند، به جامعه ارائه دهند.[2]
[1]. حمیری، عبدالله جعفر، قرب الأسناد، قم: مؤسسة آل البیت]، چاپ اوّل، 1413ق، ص 120.
)