با ظهور اسلام در حجاز و تربیت انسان‌های فرهیخته در مکتب پیامبر ص خورشید اسلام در فراسوی مرزهای جغرافیایی و فکری، پرتو افکند و «عصر طلایی تمدن اسلامی» شکل گرفت؛تمدنی که پزشکان اسلامى پانصد سال علمدار طب در جهان بودندو بزرگ‌ترین دانشمندان مانند ابن‌سینا، خوارزمى، فارابى، محمد بن زکریاى رازى، ابوریحان بیرونى و ...، به ترویج دانش در جهان می‌پرداختند؛ در حالی که جهان غرب در این دوره، گرفتار اندیشه‌های قرون وسطایى بود.
متأسفانه تمدّن بزرگ اسلامى با همه عظمت، شکوه، ارزش، جلال و گستردگى جغرافیایى و عمقی که داشت، از بین رفت. تا آنجا که مسلمانان براى وسائل ابتدائى زندگى ناچار شدند دست به دامن دیگران شوند، فرزندان خود را براى فرا گرفتن دانش، راهیِ دیار بیگانه کنند، در حالى که یک روز دانشگاههاى مسلمانان برترین دانشگاههاى جهان بود.
)